HOME, sweet HOME
Il rientro a casa (Dario Fo 1983)
Een vrouw heeft na een ruzie met haar man haar huis verlaten en stort zich in een nachtelijk avontuur met een collega van haar. In de mist, op terugtocht naar huis – Wijk 1220, blok 3B – komt ze in een situatie terecht die sprekend op de hare lijkt ‘… een misverstand, een misverstand, dat kan gebeuren, weet u…’
(Geluid van bus die aankomt bij halte, deuren gaan open bus vertrekt weer, vrouw komt struikelend het toneel op)
Die rotmist!….Het zit weer eens potdicht…En het valt hier nog mee. Daarnet vanuit de bus zag ik een postduif lopen, met z’n kop voorover, vlak langs de witte streep,. Roekoe, roekoe, roekoe….vast een geprivatiseerde postduif.
Er moet hier ergens een bord staan….ja! wijk 1220, blok 3B. Dan moet ik die kant uit. Ik mag wel uitkijken, voor je het weet zit je met die mist in het verkeerde flatgebouw. Die stomme blokken lijken ook allemaal op elkaar. Ik begrijp dat niet hoor… ze hadden ze toch best allemaal een ander kleurtje kunnen geven, of een ander motiefje, weet ik veel, ruitje, streepje, bloemetje …balletje voor mijn part, maar nee hoor allemaal dezelfde blokkendozen ….en allemaal datzelfde vieeze diarree-groen!.. Maar ik moet de andere kant op…
(wendt zich tot het publiek) Kijk en hier, op dit punt, liep de zaak helemaal uit de hand. Een drama!. En ik was toch alzo over m’n toeren. De hele dag in bed gelegen….en niet omdat ik ziek was nee.. ik voelde me prima, ik lag in de armen van een man,….in een hotelkamer. Ik ja! …Getrouwd, twee kinderen. En echt niet omdat ik was op die man ….Welnee zeg, ik had nog nooit wat met hem gehad, sterker nog ik kende hem amper….nou ja, ik kende hem we al een tijd, maar pas vandaag heb ik hem helemaal leren kennen, in zijn totaliteit zal ik maar zeggen. Misschien wel ietsje te totaal.
Maar komt allemaal door mijn man. Het is zijn schuld dat bij mij opeens alle stoppen doorsloegen vanmorgen. Want ik zag die Ferdinand…Ferdinand is de man waarmee ik de hele dag in bed heb gelegen…. ik zag die Ferdinand eerst helemaal niet zitten. Ik ken hem van mijn werk. Ohm hij ziet er wel goed uit hoor…heel goed, ’t is eigenlijk best een lekker ding… .Maar dat vind ik dus helemaal niet belangrijk, dat is niet wat bij mij de doorslag geeft…er moeten een hoop andere ingrediënten bijkomen …ja hoe moet ik het zeggen, ik vind dat een man iets moet uitstralen…nou, een bepaalde manier van lopen…van kijken ook…timbre van de stem vind ik ook heel belangrijk. Nou en die Ferdinand had dat helemaal niet…helemaal niks.. zo vlak als wat…het ECG van een kikker.
En bovendien rook die niet goed… had hij niet de juiste geur. Geur…Oh? Heeft u dat niet. Als iemand niet de juiste geur heeft, een prettige, zachte, maar vooral bij hem passende geur, nou dan kan je op je kop gaan staan maar dan wordt het niks. Op dat punt ben ik heel kritisch. Ik snuffel aan alles en iedereen, er hoeft maar iemand bij mij in de buurt te komen of ik meteen van: snif….., Ik maak direkt een röntgenfoto met mijn neus. Die Ferdinand was een ramp, ook qua geur. Hij rook naar niks. Een asperge in de diepvries. Daar komt er nog bij dat ik hem maar half kende: alleen het gedeelte dat boven het loket fan de kassa uitstak. Ferdinand is hoofdkassier….hoofd – en borstkassier…Net …(Fred Emmer?) Het was nooit in me opgekomen dat ie daaronder ook nog wat had…benen…voeten. Nee, ’t was voor mij een halve man, een borstbeeld. Oh ik had wel gemerkt dat ie de hele tijd naar me keek …wat heet …hij kon zijn ogen niet van me afhouden . Met zo ’n trouwe hondenblik…en dat dat nekkie zo ’n beetje schuin…ik dacht altijd nog even en of hij begint te kwijlen en tilt z’n poot op. En als hij me gedag zei dan stak ie die ellenlange arm uit het loketje en pakte mijn hand, begon een voor een m’n vingerkootjes te kraken, Kotenkrakerssuite!
Dat vind ik zo ’n idiote manier van doen dat heggen meer mannen. Die denken hun mannelijkheid te moeten bewijzen door systematisch je middenhandsbeentje te slopen. De rest van de dag kon ik nog maar met een hand typen: mijn linker.
Ik ben er, geloof ik…dit is het eerste flatgebouw. Of is het al het tweede, oh daar hangt er al een bordje…maar dat is niet te lezen helemaal opgelost in de mist. Eeeh… blok O flat 2. Maar die 2kan net zo goed een 9 zijn en die O een Q. Goh stel je voor dat het een Q is…dan ben ik helemaal verkeerd…moet ik minstens twee kilometer terug. Kwam er maar een agent langs, nee daar koop ik natuurlijk niks voor. Als hier een agent langskomt in dit weer, is ie natuurlijk zelf de weg kwijt en dan kan ik hem straks nog naar het bureau brengen, aan het handje. Ik zou natuurlijk iemand kunnen aan houden…ik kijk we link uit, straks is het de een of andere seksmaniak, die meteen misbruik maakt van de mist en me bespringt en verkracht, in de eerste de best plantsoen, midden tussen de hondenpoep.. en daarna smeert ie ‘m met mijn tas. Dat zou een waardige bekroning zijn, ik mag wel zeggen het geslaagde slotakkoord van een rotdag, die ik achter de rug heb.
(tot het publiek) Het begon vanmorgen vroeg al met een knallende ruzie met mijn man over hoe we gisteravond gevreeën hadden….,we? Zei ik we? Nou dat was dan meer bij wijze van spreken. Hij had gevreeën, in zijn dooie eentje. Ik heb geteld…De laatste twee jaar tel ik altijd als ik met m’n man naar bed ga. Een en twintig seconden… wat zeg ik? Ik was gisteren nog met bij eenentw…Mijn man heeft gisteren al zijn persoonlijke records over de korte afstand op indrukwekkende wijze gebroken. Als ie zo doorgaat komt ie nog eens in het Guiness Book of Records. De erotische sprintkampioen! Dat is geen vrijen meer, dat is iemand behandelen op het niveau van een computerspelletje…bliep-bliep-bliep. Ik ben het gele visje dat hij moet zien vangen in het blauwe labyrint…bliep, bliep en moet vreten met zijn oranje hap, hap, hap.
Ik moest daarna naar de badkamer om me te wassen; eerst komt er ijskoud water uit de kraan dan kokend heet ….Witheet kom ik terug in de slaapkamer en wat zie ik?….meneer ligt doodgemoedereerd te maffen op z’n buik met die eigenwijze kont van ’m in de lucht. Nou toen brak er iets in me….Ik was niet meer te houden. Ik ruk de dekens van het bed, pak zijn schoen, echt Italiaans kalfsleer….ik doe even een warming-up en PAF, ik geef hem een ongenadige dreun midden op de dikke zelfingenomen kont van hem. Te keer dat ie ging. De leeuw van Metro Goldwin was er niets bij. Alle buren van boven, beneden en hier maast zaten rechtop in bed en begonnen in gezamenlijk overleg luidkeels te protesteren.
Toen hij om 6:38 wakker werd van de wekkerradio, lag ik al naar hem te kijken heel dreigend, met zo’n opgetrokken wenkbrauw.. ik kan ontzettend vuil kijken als ik wil… en ik heb hem van alles naar z’n hoofd geslingerd. Alles wat ik ’s nachts had liggen verwerken in mijn personal computer. Heb niet de moed dat je ooit nog een vinger naar me uitsteekt. Tussen ons is het afgelopen begrepen. Ik verdom het om nog langer jouw home-trainer te zijn. (Ik neem wraak, ik open een bordeel recht tegenover jouw werk. Zondags gesloten want dan moet ik met de kinderen op stap.
Intussen kleedde ik me aan. Ik was zo razend dat ik niet eens in de gaten had dat ik de blauwzilver- brokaten jurk aantrok met van die kanten flubbertjes die enige avondjurk die ik heb, een kreng van een ding…draag ‘m nooit en dat ik mezelf schminkte alsof ik naar en carnavalsfeest moest in plaats van naar kantoor.
Tussen de scheldkannonades door propte ik allerlei spullen in mijn weekendtas. Het was niet de eerste keer dat ik mijn boeltje pakte om ervan door te gaan, meestal kwam ik niet verder dan de lift. Het verste punt dat ik ooit gehaald heb is de krantenkiosk om de hoek Ik kocht een krant, stopte hem tussen mijn tanden en liep met de staart tussen de benen weer naar huis. Maar dit keer was het menens: die eenentw. seconden, dat was echt de limit. Ik voelde me net een raket op zijn lanceerbasis, de count-down was begonnen.: 21-20-19…ik kon niet meer terug 18-17-16. Brokaat en kant, de rook sloeg onder m’n rok vandaan. 15-14-13 ons huwelijk stelde toch al niets meer voor. 12-11-10. Ik heb niet eens de lift genomen….Nee, ik liep alle trappen af en zong uit volle borst: “huilen komt voor jou te laat”. En alle vrouwen uit de flat kwamen naar buiten op de galerij en zongen mee: huilen komt voor ect..Ik heb van mijn leven nog nooit z’n succes gehad.
Oh, ik word opeens zo draaierig…