‘De Stukken van Vrouwen’ (‘Parliamo di Donne’) is een serie vrouwenmonologen (ook heel geschikt voor mannen) van Dario Fo en Franca Rame. ‘Piccolo Theater Dario Fo’ heeft ze in de loop van de tijd haast allemaal gespeeld. Zelfs één zonder tekst – ‘De lopende band’, waar de vrouwen tijdens een soort balletles getraind worden de bewegingen aan de band zo efficiënt mogelijk uit te voeren. Als het ritme alsmaar wordt opgevoerd, vallen de arbeidsters een voor een af. (Wilma Smit, Joke van Laar, Ilna Groters, Lucie van Roy)
‘Een vrouw alleen’, opgesloten in haar huis door haar man, legt aan haar overbuurvrouw uit dat ze het wel begrijpt, het is haar eigen schuld! Een schrijnend verhaal, in humor, overdrijving en lichtheid verpakt. De kritieken waren enthousiast: ..Deze monoloog speelt deze actrice op zeer charmante wijze; ‘Een vrouw alleen, subliem gebracht door de speelster; ..de hoge spelkwaliteit zet zich na de pauze voort in het solo-optreden van Ilna Groters..weer de beminnelijke pikanterie, zonder voor iemand aanstootgevend te zijn. De actrice kwam hierdoor volledig tegemoet aan de spelopvatting van Fo. (Ilna Grooters)
‘Het ontwaken van een arbeidersvrouw’
Een werkende moeder moet in grote haast en het huishouden en het kind verzorgen voordat ze het naar de creche brengt. Al snel blijkt dat ze tegen deze taken niet opgewassen is, en bij haar man geen begrip vindt voor haar “dubbele” baan.
Een ontroerend een schrijnend verhaal, dat door de actrice overtuigend wordt gebracht, schitterend!(Joke van Laar)
‘We hebben allemaal hetzelfde verhaal’, gaat over de emancipatie van de vrouw in een door man, staat en kerk gedomineerde maatschappij. Een moeder vertelt aan haar dochter aan hand van een krankzinnig sprookje, hoe zij zich bevrijde van haar aangeleerde onderdanigheid. Een krankzinnig verhaal met absurde wendingen, hilarisch en ontroerend. Ingewikkeld in zijn constructie: de verschillende stemmen, situaties, de flash backs. Het moet dus met enorme vaardigheid gespeeld worden om de aandacht van het publiek vast te houden. Anne Vaillant schrijft in het Welzijnsweekblad v.5-11 1982: Met haar rappe tong en lenige stembuigingen weet ze de tekst zo te brengen dat je aandacht erbij blijft.
(Greetje Danner)
‘Dialoog voor een stem’, speelt in de Renaissance in Italië. Een jonge vrouw uit een voornaam gezin nodigt haar minnaar uit op haar kamer – de ouders slapen ernaast, maakt ze hem wijs. Zo kan zij het liefdesspel bepalen, hem tot stilte manen. Aan het eind roept ze hem na: “We waren helemaal alleen.” Fo schreef dit in Toscaans dialect, Frans Roth vertaalde het in een kunst-Vlaams, wetend dat deze actrice verschillende accenten kan nabootsen. (Joke van Laar, zwijgende minnaar Robbert Stada/ Willem Bannink)
‘Home, sweet Home’. Een vrouw verlaat na een knallende ruzie met haar echtgenoot huis en haard. Haar besluit staat vast, ze zal zich op hem wreken. Ze stort zich in een nachtelijk avontuur met een collega en bij thuiskomst in de mist komt ze in een eigenaardig dubbele situatie terecht.
(Greetje Danner)
‘Een doodgewone dag’. Dario Fo kiest bij dit stuk voor het eerst audiovisuele gadgets. Een geïsoleerde vrouw heeft zich ermee omringt om haar eenzaamheid te verdrijven en wordt daar slachtoffer van.
(Greetje Danner, Okke Groot, Jan Geleynse, Tinkie Danner) Stemmen op band: mevr. Hollander
‘Fat is beautiful’, is een stuk over boulimie en de obsessieve bezorgdheid over de lijn. Het is het tragikomische verhaal van Mattea, worstelend met weegschaal, diet, home-trainer, “dikcrimatie” en “obese” zwaarmoedigheid. Een vrouw vol complexen, angsten, absurde tics, die zichtbaar lijdt onder de arrogantie van magerdere types.
(Greetje Danner)
‘Dagboek van Eva’ Over Eva, die haar dagboek terugvindt, dat ze indertijd in het paradijs geschreven heeft. Vanzelfsprekend speelt haar relatie met Adam daarin een belangrijke rol.
Dit is het enige stuk uit de serie ‘Stukken van Vrouwen’, dat nooit door Franca Rame gespeeld en door Dario Fo geënsceneerd is.
(Joke van Laar)
‘Mama Superfreak’ Een vrouw vlucht achternagezeten door de oproerpolitie een kerk binnen en verstopt zich in het biechthokje. Daar vertelt ze aan de pastoor hoe het softdrugsgebruik van haar zoon en de daarop volgende gewelddadige reacties van het gezag haar ertoe brachten, zich tegen deze, door man, kerk en staat gedomineerde maatschappij, te verzetten.
(Annemarie Kreyts-Wuyts /Greetje Danner)
‘De Verkrachting’ Dario Fo en Franca Rame zijn wel 50 keer voor het gerecht gedaagd wegens laster, blasfemie, belediging van de staat, de religie, de regering. Maar het gruwelijkste incident blijft de aanslag op Franca Rame in het voorjaar van 1973 in Milaan, vlak bij haar huis, op klaarlichte dag. Zij wordt door vier mannen vastgegrepen, in een bestelwagen gesleurd, mishandeld en meermalen verkracht.
Dit verhaal verscheen oorspronkelijk in de tijdschrift “Quotidiano Donna” en werd door Franca Rame gepresenteerd als een anoniem getuigenis over geweld tegen vrouwen. Later heeft men begrepen dat ze hier haar eigen ervaringen heeft opgeschreven.
(Julie Koch)